นี่เป็นกระทู้แรกของผมครับ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมสมัครเข้าเรียนในมหาลัยหนึ่ง ที่อยู่คนละจังหวัดกับบ้านของผม และผมมาเรียนที่นี่ตัวคนเดียว ตั้งแต่เริ่มมาสมัคร มาสมัครคนเดียว อยู่หอคนเดียว ไปเรียนคนเดียว คือ ทำทุกอย่างคนเดียวทั้งหมดตั้งแต่เริ่มไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง แล้วผมก็เป็นคนมีปัญหาทางจิต คือ ผมเป็นโรคเข้ากับคนอื่นไม่ได้ (Social Phobia) และตอนนี้ผมก็อยู่ในช่วงบำบัดรักษาโรคนี้อยู่มาประมาณ3เดือนแล้วครับ
ตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้าสมัครผมมีอาการกลัว เหงื่อใหล มือสั่นเมื่อมีคนเข้าใกล้ หรือถามนุ้นนี่ ตอนนั้นในหัวผมมีแต่อาจารย์ที่เป็นที่พึ่ง เพราะคนที่ผมแสดงอาการทางจิตน้อยสุดคือใครก็ได้ที่ผมคิดว่าสามารถปรึกษาเรื่องต่างๆได้ แล้วในมหาลัยก็มีแต่อาจารย์นี่แหละที่ผมคิดออก
เมื่อถึงวันเริ่มเรียน ผมเข้าเรียนวันแรกก็ผ่านไปปกติ แค่นั่งคนเดียว พอวันที่สอง ผมก็มาเรียนเหมือนเดิม แต่วันนี้ฝนตกหนามาก ผมมีรถมอเตอร์ไซค์ เลยไปถึงมหาลัยสายไปประมาณ15-20นาที เรื่องทั้งหมดเริ่มจากตอนนี้ พอผมไปถึงห้องเรียน ก็มีอาจารย์กำลังสอนอยู่ ผมรู้สึกกลัวมากๆ ที่เห็นคนนั่งกันเต็มห้อง ผมพยายามกดความรุ้สึกและอาการกลัวของผมใว้ แล้วก็เปิดประตูพร้อมกับพูดว่า "ขออนุญาติครับ" แต่ผมก้มหน้า และเสียงสั่น พยายามพูดแล้วแต่เสียงผมมันไม่ค่อยออก เพราะผมกลัวจริงๆที่ทุกคนหันมามอง แต่อาจารย์เขาไม่ได้ยินที่ผมขออนุญาติ ผมเลยโดนอาจารย์ตำหนิอยู่พักนึง ตอนนั้นผมน้ำตาใหลเลย เพราะผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ทั้งกลัว ทั้งสั่น แถมเสื้อผ้าก็เปียกทั้งชุดแล้วสุดท้ายอาจารย์ เขาสั่งให้ผมไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาหลังเลิกเรียน และหามารยาทในการเรียนของสาขานี้มาท่องให้อาจารย์ฟัง
พอเลิกเรียนผมก็ไปหาอาจารย์ที่ปรึกษา แต่ตอนนั้น ผมดึงแขนเสื้อขึ้น ดึงเนกไทลงและปลดกระดุมเม็ดนึง เพราะว่าเสื้อผมเปียก มันทำให้ผมรรู้สึกอึดอัด แล้วพอผมเข้าไปหาอาจารย์ อาจารย์เขาก็สั่งให้ผมใส่กระดุม และดึงแขนเสื้อลง ผมก็บอกไปแล้วว่าชุดผมเปียก แต่อาจารย์บอกว่านี่มหาลัยต้องเรียบร้อย แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเรื่องนี้
หลังจากนั้นอาจารย์ก็ถามผมว่าเธอใช่มั้ยที่อาจารย์คนนั้นให้มาหา ผมตอบว่าใช่ครับ
แล้วคำพูดนึงที่อาจารย์พูดออกมาแบบลอยๆ แต่ผมรู้สึกเสียกำลังใจมาก คือ "ดูท่าเธอจะอยู่ได้ไม่ถึงแล้วมั้ง" คำๆนี้ ทำำให้ผมคิดตลอด เพราะอาจารย์ที่ปรึกษา คือคนเดียวที่ผมกล้าพูดคุยด้วยในตอนนี้ ผมเพิ่งจะมาเรียนวันที่สอง แต่โดนคำนี้ไป ผมน้ำตาใหลเลย ผมรู้สึกเหมือนอาจารย์เกลียดผม แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่กล้าพูดกับอาจารย์อีก รู้สึกกลัวด้วยซ้ำ แต่หลังจากวันนั้นผมก็เอามารยาทไปท่องให้อาจารย์คนโน้นฟัง แล้วเรียนตามปกติแต่ผมไม่เคยพูดกับใครเกิน3นาที แต่ในหัวผมไม่เคยลืมคำพูดนั้นของอาจารย์เลย ผมเรียนมาได้ประมาณ3อาทิตย์ ผมก็เริ่มไม่อยากไปมหาลัย ผมเริ่มกลัวมากขึ้นเมื่อต้องไปเรียน ผมไม่รู้จะพูดกับใคร ไม่รู้จะปรึกษาเรื่องเรียนกับใคร หลังจากนั้นผมก็เริ่มเก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ออกไปใหน เริ่มไม่ค่อยออกข้างนอก ไม่อยากเจอใครเลยครับ จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่ได้ไปเรียนสักพักแล้ว เรื่องนี้ผมไม่ยังได้เล่าให้ใครฟัง ทั้งพ่อแม่ หมอที่ผมกำลังรักษา ผมอยากขอคำปรึกษาเรื่องนี้ หรือความคิดเห็นก็ได้ครับ ขอบคุณครับ
ผมมีปัญหา เกียวกับชีวิตที่เริ่มเข้ามหาลัยครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมสมัครเข้าเรียนในมหาลัยหนึ่ง ที่อยู่คนละจังหวัดกับบ้านของผม และผมมาเรียนที่นี่ตัวคนเดียว ตั้งแต่เริ่มมาสมัคร มาสมัครคนเดียว อยู่หอคนเดียว ไปเรียนคนเดียว คือ ทำทุกอย่างคนเดียวทั้งหมดตั้งแต่เริ่มไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง แล้วผมก็เป็นคนมีปัญหาทางจิต คือ ผมเป็นโรคเข้ากับคนอื่นไม่ได้ (Social Phobia) และตอนนี้ผมก็อยู่ในช่วงบำบัดรักษาโรคนี้อยู่มาประมาณ3เดือนแล้วครับ
ตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้าสมัครผมมีอาการกลัว เหงื่อใหล มือสั่นเมื่อมีคนเข้าใกล้ หรือถามนุ้นนี่ ตอนนั้นในหัวผมมีแต่อาจารย์ที่เป็นที่พึ่ง เพราะคนที่ผมแสดงอาการทางจิตน้อยสุดคือใครก็ได้ที่ผมคิดว่าสามารถปรึกษาเรื่องต่างๆได้ แล้วในมหาลัยก็มีแต่อาจารย์นี่แหละที่ผมคิดออก
เมื่อถึงวันเริ่มเรียน ผมเข้าเรียนวันแรกก็ผ่านไปปกติ แค่นั่งคนเดียว พอวันที่สอง ผมก็มาเรียนเหมือนเดิม แต่วันนี้ฝนตกหนามาก ผมมีรถมอเตอร์ไซค์ เลยไปถึงมหาลัยสายไปประมาณ15-20นาที เรื่องทั้งหมดเริ่มจากตอนนี้ พอผมไปถึงห้องเรียน ก็มีอาจารย์กำลังสอนอยู่ ผมรู้สึกกลัวมากๆ ที่เห็นคนนั่งกันเต็มห้อง ผมพยายามกดความรุ้สึกและอาการกลัวของผมใว้ แล้วก็เปิดประตูพร้อมกับพูดว่า "ขออนุญาติครับ" แต่ผมก้มหน้า และเสียงสั่น พยายามพูดแล้วแต่เสียงผมมันไม่ค่อยออก เพราะผมกลัวจริงๆที่ทุกคนหันมามอง แต่อาจารย์เขาไม่ได้ยินที่ผมขออนุญาติ ผมเลยโดนอาจารย์ตำหนิอยู่พักนึง ตอนนั้นผมน้ำตาใหลเลย เพราะผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ทั้งกลัว ทั้งสั่น แถมเสื้อผ้าก็เปียกทั้งชุดแล้วสุดท้ายอาจารย์ เขาสั่งให้ผมไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาหลังเลิกเรียน และหามารยาทในการเรียนของสาขานี้มาท่องให้อาจารย์ฟัง
พอเลิกเรียนผมก็ไปหาอาจารย์ที่ปรึกษา แต่ตอนนั้น ผมดึงแขนเสื้อขึ้น ดึงเนกไทลงและปลดกระดุมเม็ดนึง เพราะว่าเสื้อผมเปียก มันทำให้ผมรรู้สึกอึดอัด แล้วพอผมเข้าไปหาอาจารย์ อาจารย์เขาก็สั่งให้ผมใส่กระดุม และดึงแขนเสื้อลง ผมก็บอกไปแล้วว่าชุดผมเปียก แต่อาจารย์บอกว่านี่มหาลัยต้องเรียบร้อย แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเรื่องนี้
หลังจากนั้นอาจารย์ก็ถามผมว่าเธอใช่มั้ยที่อาจารย์คนนั้นให้มาหา ผมตอบว่าใช่ครับ
แล้วคำพูดนึงที่อาจารย์พูดออกมาแบบลอยๆ แต่ผมรู้สึกเสียกำลังใจมาก คือ "ดูท่าเธอจะอยู่ได้ไม่ถึงแล้วมั้ง" คำๆนี้ ทำำให้ผมคิดตลอด เพราะอาจารย์ที่ปรึกษา คือคนเดียวที่ผมกล้าพูดคุยด้วยในตอนนี้ ผมเพิ่งจะมาเรียนวันที่สอง แต่โดนคำนี้ไป ผมน้ำตาใหลเลย ผมรู้สึกเหมือนอาจารย์เกลียดผม แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่กล้าพูดกับอาจารย์อีก รู้สึกกลัวด้วยซ้ำ แต่หลังจากวันนั้นผมก็เอามารยาทไปท่องให้อาจารย์คนโน้นฟัง แล้วเรียนตามปกติแต่ผมไม่เคยพูดกับใครเกิน3นาที แต่ในหัวผมไม่เคยลืมคำพูดนั้นของอาจารย์เลย ผมเรียนมาได้ประมาณ3อาทิตย์ ผมก็เริ่มไม่อยากไปมหาลัย ผมเริ่มกลัวมากขึ้นเมื่อต้องไปเรียน ผมไม่รู้จะพูดกับใคร ไม่รู้จะปรึกษาเรื่องเรียนกับใคร หลังจากนั้นผมก็เริ่มเก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ออกไปใหน เริ่มไม่ค่อยออกข้างนอก ไม่อยากเจอใครเลยครับ จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่ได้ไปเรียนสักพักแล้ว เรื่องนี้ผมไม่ยังได้เล่าให้ใครฟัง ทั้งพ่อแม่ หมอที่ผมกำลังรักษา ผมอยากขอคำปรึกษาเรื่องนี้ หรือความคิดเห็นก็ได้ครับ ขอบคุณครับ